MOJA METAMORFOZA

Cześć! Dzisiaj to ja piszę - Natalia. Chciałabym się z Wami podzielić ostatnim okresem mojego życia. Był on dość przełomowy w zeszłym roku. To jakby podsumowanie minionego, dzięki czemu rozpoczynam obecny silniejsza i z uśmiechem na twarzy. Ale od początku...

15 lat. 65 kg. 170 cm wzrostu. Nienawidziłam swojego wyglądu. Czułam się gruba i brzydka wśród reszty moich koleżanek z klasy. Czułam, że reszta ludzi szydzi ze mnie i z mojego wyglądu. Bliskiej przyjaciółki nie miałam, chłopaka też. Czułam, że nie jestem szczęśliwa we własnym ciele. Początkowo mnie to nie obchodziło. Zawsze było tak, że byłam ciut większa od innych dziewczynek, zaczęłam szybciej dojrzewać, stałam się bardziej poważna. Nigdy jakoś nie przejmowałam się tym, chociaż pamiętam jak się czułam, kiedy odstawałam od reszty ,,grupek’’ klasowych. Miałam przyjaciółki, które później dziwnym trafem przestawały nimi być. Kilka razy tak było, a byłam dopiero w podstawówce. Ale nic, widocznie tak musiało być. 

Jakoś później obcięłam włosy. Nie wiem co mnie do tego popchnęło, ponieważ zaczęłam po tym czuć się jeszcze gorzej.  Od zawsze było tak, że koleżanki mnie obgadywały. Mama zawsze powtarzała, że one mi tylko zazdroszczą. Tylko według mnie, nie miały czego. Czułam się gruba, brzydka, odepchnięta od reszty koleżanek i kolegów, bo nie pasowałam do nich.

I tak leciał czas. Nigdy nie miałam o sobie wygórowanego zdania. Nie malowałam się, ubierałam się w ładne ubrania, bo już od małego lubiłam ze starszą siostrą stroić się i wyglądać inaczej, jeśli chodziło o modę. Ale byłam skromna. Nie wywyższałam się, co to niektórzy. Było wiele takich momentów, że wracałam ze szkoły i płakałam, bo nie radziłam sobie nie w szkole, ale z innymi dziećmi. To mnie ktoś obgadywał i nazwał brzydką, co usłyszałam. To ktoś na mnie dziwnie patrzył i robił dziwne miny zwracając uwagę na mój wygląd. Nie wiem czemu, ale od zawsze wolałam się trzymać z chłopakami, mimo, że aprobata dziewczyn też była dla mnie ważna. Ale chłopaki też, tak samo jak dziewczyny, zwracali uwagę na wygląd.

I tak minął czas do trzeciej klasy gimnazjum. W międzyczasie okazało się, że mam wadę wzroku, czego skutkiem było noszenie okularów, co też przyczyniło się do jeszcze większego znienawidzenia siebie i swojego wyglądu.

Tak było, aż do marca zeszłego roku. Do tej pory tylko narzekałam na siebie, nie potrafiłam wziąć się za siebie, bo nie czułam się silna psychicznie i wiedziałam, że i tak nie dam rady, bo nie miałam wystarczającej motywacji. Aż pojawił się pewien chłopak. Nie chciałam być wiecznie tą samą ,,nieszczęśliwą Natalką’’, chciałam się sama sobie też w końcu spodobać. Zapragnęłam też taka być. Więc zaczęłam ćwiczyć.

Nie było tak, że poszłam z mamą do dietetyka i ułożył mi on dietę. Nie. Wszystko zrobiłam na własną rękę. I muszę przyznać, że to były najcięższe miesiące w moim życiu.

Zaczęło się od tego, że wpadłam na pomysł, żeby mniej jeść. I nie pić gazowanych napojów. I poszedł kilogram w dół. Potem półtora. Ale to wciąż było dla mnie za mało. Po wakacjach miałam iść do liceum, chciałam się zmienić. Więc zaczęłam działać ostrzej.

Głodziłam się, choć teraz się tego wstydzę. Myślałam, że jeśli nic nie zjem, to na następny dzień będę szczuplejsza i tak w kółko. Ale oszukiwałam w ten sposób swój organizm. Chudłam, to fakt, ale cokolwiek później jadłam, nawet w najmniejszych porcjach, sprawiało, że utracona waga wracała. Jednak nie chciałam przestawać.

Zaczęłam chudnąć, piłam dużo wody, chciałam w pewien sposób oczyścić swój organizm. Ale trwało to bardzo długo. Chciałam za wszelką cenę szybko się zmienić. Waga pokazywała 60 kg. To już plus, chociaż nie pamiętam po jakim czasie. I po tym waga ustała. Załamałam się i nie chciałam już nic jeść. Nie docierało do mnie to, że mój organizm bardzo się osłabił. Byłam wiecznie blada, zmęczona, dużo spałam, byłam słaba i nie miałam chęci na nic. W końcu doszło do tego, że zdarzały mi się omdlenia.

Po pewnym czasie postanowiłam, że może zacznę ćwiczyć, chociaż bałam się, że przez to przytyję. Robiłam ćwiczenia w domu, to z YT, to z książki Ewy Chodakowskiej. Polubiłam Mel B, bo dawała dużo energii podczas ćwiczeń. I tak ćwiczyłam, ćwiczyłam, aż waga pokazała 58,5 kg. Byłam w niebie, chociaż wciąż czułam, że mnie to nie zadowala.  To zaczęłam ćwiczyć intensywniej. Zaczęłam jeść dużo owoców i warzyw, przez co stały się one moim ulubionym jedzeniem. I przede wszystkim piłam dużo wody.

Te całe ćwiczenia z tym lepszym odżywianiem się trwały do końca wakacji. Potem poszłam do liceum, zaczęła się nauka, nie miałam czasu już tyle ćwiczyć co w wakacje, musiałam się cały czas uczyć. Nie potrafiłam jeszcze przystosować się do innego trybu życia niż przed wakacjami. Inna szkoła, inni ludzie. Straciłam kontakt z tymi osobami, które sprawiały, że czułam się gorzej sama ze sobą, zostałam z tymi, na których mi bardzo zależało. Miałam chłopaka, tego samego, dzięki któremu w pewnym sensie postanowiłam się zmienić. Szkoła stała się jednym z moich ulubionych miejsc, polubiłam ją bardzo. Byłam szczęśliwa, chociaż nie do końca, bo miałam wyrzuty sumienia, że już nie ćwiczę i chorobliwie bałam się, że znowu przytyje. To stało się już dla mnie koszmarem. Stały lęk o to, czy nie przytyję, czy nie będę miała dodatkowej fałdki tu czy tam. Ale nie mogłam nic poradzić, bo nie starczało mi czasu. A jeśli on był, odsypiałam szkołę. I znowu było wiele momentów, kiedy wmawiałam sobie, że nie mogę jeść i się głodowałam kilka razy w tygodniu. Straciłam apetyt i wszelkie chęci.

Aż w końcu nadarzyła się okazja wskoczenia w sukienkę na imprezę. Do tej pory nosiłam jakieś luźniejsze spodnie i bluzki. I kiedy założyłam tą sukienkę, uświadomiłam sobie jak dużo się zmieniłam. Spojrzałam na siebie w lustrze i zobaczyłam ładną, zgrabną dziewczynę z uśmiechem na twarzy. Spodobałam się samej sobie. To był dla mnie sukces. Waga pokazywała 56 kg. Zaczęłam się cieszyć z każdego kolejnego dnia. Kiedy jechałam na zakupy widziałam tą dużą różnicę. Z bluzek z rozmiaru 40 teraz zaczęłam nosić 34 i 36, z dołem ubioru identycznie. Byłam taka dumna z siebie, chociaż wiem, ile mnie to kosztowało. Okulary zamieniłam na soczewki, co było jedną z lepszych decyzji. 

Obecnie nie ćwiczę, chociaż od 1 stycznia zaczęłam ćwiczyć, żeby wyrobić sobie mięśnie. Po zbyt szybkim odchudzaniu zostało mi dużo mało elastycznej skóry, którą chcę wyćwiczyć i zamienić w tkankę mięśniową. I nie po to, żeby schudnąć. Tylko dla samej siebie, dla lepszego zdrowia i samopoczucia. Aktualnie jem to co chcę, chociaż uważam, żeby nie jeść smażonego, pić mało gazowanych napojów, jeść mniej słodyczy. I jeść dużo warzyw i owoców. Kto wie, może będę robiła coraz większe postępy i w końcu będę zadowolona z siebie w 100%? Zobaczymy.

Chciałabym Wam tylko powiedzieć, że jeśli chcecie zmienić coś w swoim wyglądzie odchudzając się, nie głodźcie się. Ponieważ bardzo osłabicie przez to swój organizm. Ja przez to, że to robiłam, mam teraz obniżoną odporność, bladą skórę i wypadające włosy. Ale to też zamierzam zmienić i dbać bardziej o siebie niż do tej pory. Ale najważniejsze. Jeśli źle czujecie się ze swoim ciałem, ruszcie tyłki, podnieście się i zróbcie coś ze sobą. Bo z własnego doświadczenia wiem, że stałe narzekanie nic nie da. Trzeba przejść do czynów. Jest na YT pełno ćwiczeń, które mogą wam pomóc. Ja osobiście polecam Mel B. Ma 10-minutowe ćwiczenia, są ciężkie, ale naprawdę przyjemne. I zamierzam z nich korzystać. 

Życzę Wam powodzenia i sobie też tego życzę. Zacznijcie ten rok tak, jak wy tego chcecie. A z pewnością Wam się uda. Buziaki :*